Impressie van een bijzondere zaterdagavond.
We zijn net klaar met de voorbereidingen voor de gedachtenisavond als de eerste bezoeker binnenkomt. Na maanden van overleg, uitwerken en organiseren is het eindelijk zover. Voorafgaand aan de ontslapendienst houden we voor het eerst een gedachtenisavond.
Een avond om stil te staan bij dierbaren die niet meer onder ons zijn. Maar ook om te delen hoe met verlies om te gaan. Voor het altaar staat een grote vaas waar ieder bij binnenkomst een bloem in zet. Velen steken daarna een kaarsje aan. Onderwijl worden op een scherm foto’s en namenlijsten gepresenteerd, aangevuld met geboorte- en overlijdensdatum. Van alle broeders en zusters die we in de archieven terug hebben gevonden. Alle beeldmateriaal is met zorg samengesteld door onze eigen WBG broeder. Eén en ander wordt begeleid door onze organist.
Sommigen verblijven enige tijd in de stilteruimte alvorens de kerkzaal te betreden. Om acht uur zijn we met bijna 70 aanwezigen, waaronder 8 niet actieve leden en 9 broeders en zusters uit andere gemeenschappen.
Na een gemeenschappelijk gebed zingt het mannenkoor “Wij strijden voor Gods machtig werk”, een lievelingslied van een ontslapen priester.
Eén van onze oudere zusters vertelt op indrukwekkende wijze hoe zij is omgegaan met het verlies van haar man en hoe zij uiteindelijk dit verlies kon verwerken. Haar bijdrage wordt afgesloten door haar kinderen, die op cello en orgel een lievelingslied (lied 183 K.B.) van haar man spelen.
Daarna vertelt een zuster over het recente verlies, op de leeftijd van 36 jaar, van haar schoondochter. Haar bewogen bijdrage, waarin ondanks het verlies de dankbaarheid overheerst, ontroert ons diep. Aandachtig luisteren we vervolgens naar een cd van Vicky Brown, “Look for me in rainbows”. Tijdens de cd muziek worden prachtige beelden vertoond. In een grote variatie trekken de mooiste regenbogen aan ons oog voorbij. Ook deze zijn weer samengesteld door een WBG broeder.
Het verwerken van het verlies van ouders wordt toegelicht door weer een andere zuster. Heel spontaan en heel intiem deelt zij haar gevoelens met ons, waarna haar broer onder orgelbegeleiding een lied zingt van Racoon .(Don’t give up the fight).
Leest u a.u.b. verder onder de fotoreportage...
Vervolgens wordt een gedicht voorgedragen voor het ongeboren kind waarna drie jeugdleden het ontroerende lied “Als het leven soms pijn doet” vertolken.
Voor het altaar staat een groot schilderij, gemaakt door weer een andere zuster.
Haar man vertelt de betekenis van het schilderij. “We zien halmen, strand, zee, lucht en licht. En we zien een bootje, We zien de andere oever niet. Te ver weg? Te fel licht? Het bootje is nog leeg, we willen aan boord gaan. Dan zien we de andere oever”. Wat we daar zullen vinden wordt vertolkt door een kleinkoor.
(Lied 63 KB, “Over der volk’ ren wijde oceanen”)
Na dit lied wordt stilgestaan bij het leven van één van de ontslapen families uit onze gemeenschap. Drie van hun vier kinderen en een kleinkind (allen niet-actieve leden) zijn deze avond in ons midden evenals hun partners.
Daarna luisteren we nog naar piano en dwarsfluit.
Tot slot wordt er met elkaar gebeden gevolgd door Andrea Boccelli ’s “Time to say goodbye”.
Na afloop is er voor iedereen een glaasje fris of een wijntje en er wordt nog uitgebreid nagepraat. Alle aanwezigen zijn diep onder de indruk en ervaren deze avond als een bijzondere voorbereiding op de ontslapendienst.